Telefonlar hayatımıza girdiği gün kağıt kalem devri sona erdi.
Önce mektuplar gitti sonra noktalama işaretleri sonrasında da duygular..
Ne anne baba özlemi kaldı ne yar hasreti..
Vuslatın da bir anlamı kalmadı tabi..
Eskiden bir gülüşü bir bakışı için kapıda yatılan sevgiler de bitti.. İstediğin an profil resminden görebilirdin çünkü.. Her güne seninle başlayıp gözümü seninle kapatmak istiyorum lafları da tarih oldu çünkü o hisler kalmadı artık.
"iyi geceler sevdiğim"yerine "herkese iyi geceleeeeerrr", "günaydın bitanem" yerine "günaydın herkeslereeee" der olduk..
Telefonla gözümüzü açıp telefonla kapatır olduk.. Ne zamandır teyzemin sesini duymadım napıyor acaba diye düşünmemize gerek kalmadı, zaten dün eşiyle yer bildirimi yapmıştı iyi demek ki aramayım neyse..
Arkadaşım ........ı görmeyeli 3 yıl oldu bir arasam mı acaba?
önce bir profiline bakayım da..
Aa evlenmiş bir de çocuğu olmuş..
Vay be 3 yıl önce yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen arkadaşımın çocuğu olduğunu internetten öğreniyorum.. Hepimiz her gün yaşar olduk böyle durumları.. Ne acı..
Ne dostluk kaldı, ne aşk ne de gurbet..
Anne babasını bile eskisi kadar özlemiyor insan..
Belki uzaklar bu kadar yakın olmasaydı daha yakın olurdu kalplerimiz..
Alıntı